Epictetus; Schweighäuser, Johannn; Schenkl, Henricus (1915). Epicteti Dissertationes ab Arriano digestae Vol. 1.
Run Info
Accuracy
Editing Progress
Ε
Β
ἘΚ
ΤΕΤΟΝ
bus
nota
fuisse
putanda
sunt
primum
quidem
Hierapolim
ei
patriam
fuisse
(XXI),
cui
rei
cur
diffidamus
non
est
ut-
poοte
haud
dubie
ab
ermippο
etio
in
libro
Περὶ
τῶν
ἐν
παιδείᾳ
διαλαμψάντων
δούλων)
traditae.
deinde
propter
senati
consultum
Domitiano
imperante
eum
ex
talia
in
Epirum
migrasse
(
v
),
cuius
facti
memoria
recens
fuit
apud
ellium
eiusque
aequales;
facile
obserabis
Sim-
plicium
()
ea,
quae
lucianus
(xv)
profert,
im
maius
ex-
τtolere
atque
augere.
neque
uorem
duxisse
neque
liberos
procreasse
Epictetum,
qui
im
diatribha
Περὶ
υνισμοῦ
(Diss.
III22)
docuit
sapienti
picoο
graviora
oficia
exsequenda
esse
quam
matrimonii
subolisque
curam,
haud
absonum
erat
et
lepidissimo
Demonactis
dicto
(1)
notum;
Sim-
plicius
(),
ut
solet,
paulo
latius
evagatur
narratiuncula
addita,
quam
e
deperditis
sermoum
libris
petitam
esse
veri
simile
putaeim.
denique
de
causa,
qua
Epicteti
clau-
dicatio
electa
sit,
satis
diversa
tradut
scriptores
(
x1
-
);
inter
hos
testes
Simplicium
(S)
non
dignum
esse
ceseo
qui
audiatur,
quippe
quem
totum
e
epigrammate
()
pendere
adpareat,
e
reliquis
Suidae
()
malim
credere
quam
eleo
eiusque
adseclis,
quorum
fabellae
fortasse
solis
Epicteti
verbis
ab
Arriano
relatis
(Diss.
I198)
innituntu,
quod
acute
obserait
Eter.
Ad
reliqua
progressuris
nobis
atque
expositoris,
qua
aetate
Epictetus
vixerit
quorumque
hominum
consuetudine
1usus
sit,
plurimum
dificltatis
praebent
temporum
rationes,
de
quibus
ut
sentetiam
ferre
nom
in
promptu
sit,
scripto-
rum
testimoniis
elicitur
aut
parum
accuratis
aut
suspectis.
nam
prorsus
falsa
nihil
nos
morantur,
vell
scholionm
illud
ad
uciani
Alex.
adscriptum
();
quod
qui
scripsit
Are-
thas
si
re
vera
Epictetum
hugusti
temporibus
loruisse
9pinatus
est,
haud
mirum
hoc
i
homine,
qu
non
solum
ἐπιτομήν
iscriptam
e
test.
xx
x1
.
et
Ench.
c.
17
con-
texta
ibidemque
egi
epiramma
illud
(S)
additis
verbis
ἐκ
τῶν
ρόκλου
εἰς
Πλωτῖνον
ὑπομνημάτων
(cf.
quae
adn.
ad
Diss.
110)
Δεωνίδου
rnechte
docuit
p.
58
adn.
1)
c.
eibges
..
ealenc.
VIII
p.
853.